Geloof in de samenleving
Zo’n vijftien jaar geleden was ik enkele jaren actief als voetbaltrainer bij het jeugdelftal A2 van Sportclub Irene in Tegelen. In het team zat Eddy, een verlegen en rustige jongen die moeite had om contact te maken met de rest. Hierdoor was hij het buitenbeentje geworden van het team. Ook voetbaltechnisch gezien blonk hij niet uit. Als hij een keer scoorde, dan was het per ongeluk en vaak ook nog in eigen doel. Hij woonde bij ons in de buurt, dus zocht ik hem een keer thuis op.
Al gauw bleek dat het thuis niet goed zat: zijn ouders waren gescheiden, zijn vader was net werkloos geworden en niemand leek zich over hem te ontfermen. Ons gesprek duurde uren en eindigde met het idee om hem de komende wedstrijden vast op de rechtsachter plaats te zetten met slechts één taak: zorgen dat de bal wordt afgepakt en ingeleverd bij een teamgenoot. De eerste wedstrijd verliep nog wat moeizaam, maar dankzij de coaching kwam Eddy steeds beter in de wedstrijd en oogstte hij ook steeds meer waardering van zijn teamgenoten. Hij genoot er zichtbaar van, het deed hem nog beter spelen. Vlak voor het einde van het seizoen belde de voorzitter van de vereniging mij op. Eddy had zich voor de rest van het seizoen afgemeld, zonder opgaaf van reden. Ik besloot weer naar zijn huis toe te gaan maar zag dat het al leeg was. Hij was vertrokken. Ik heb hem daarna nooit meer gezien…
Omzien naar elkaar. Daar klopt ons hart. We zien binnen de ChristenUnie een samenleving voor ons waarin we weer écht tijd voor elkaar maken. De mens is niet geschapen om alleen te leven. We vormen samen het Lichaam van Christus, zoals Paulus dat zo mooi omschrijft in 1 Kor.12: wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, dan lijden alle anderen mee. En wanneer één lichaamsdeel met respect wordt behandeld, dan delen alle anderen in die vreugde. Met ons rotsvaste geloof in de samenleving gaan we de komende weken campagne voeren. Samen met onze Ingeborg Dijkstra (nr. 25 op de lijst) en met het campagneteam van ChristenUnie Limburg gaan we vol vertrouwen de campagnetijd in. Wat zijn onze belangrijkste speerpunten voor de komende Tweede Kamerverkiezingen? De ChristenUnie bewondert allereerst elk leven op aarde. We maken ons zorgen om de schepping en komen op voor kwetsbare levens. Daarnaast willen we rust brengen in het huishoudboekje en zullen we altijd vechten tegen armoede. Tenslotte bouwen we aan zorgzame gemeenschappen waarin we omzien naar elkaar. We geloven in de kracht van de samenleving en in een rol van de overheid die hier vooral dienstbaar aan is. We ondersteunen alle goede initiatieven vanuit de samenleving, zoals inloophuizen, diaconieën, voedselbanken en mantelzorg. Initiatieven die het nog beter mogelijk maken om er in onze samenleving voor elkaar te zijn, vooral als er even hulp nodig is.
En we hopen en bidden dat we in die samenleving blijven omzien naar elkaar. Gelukkig zien we hier al veel tekenen van hoop: allereerst vaders en moeders die met veel liefde hun kinderen groot brengen. Mensen in de zorg, die zich vaak met toewijding inzetten voor ouderen en zieken. Onderwijzers op de scholen, die niet alleen oog hebben voor de prestaties van hun leerlingen maar ook ervoor waken dat er sociaal gezien niemand buiten de boot valt. En ook de coaches van voetbal- of hockeyverenigingen, die zich niet alleen richten op de sportieve prestaties van de jeugd, maar hen ook thuis opzoeken en een helpende hand bieden als iemand het even moeilijk heeft, zoals Eddy. Eigenlijk zijn we allemaal geroepen om samen één gemeenschap te vormen waarin het prettig samenleven is en waarin niemand buiten de boot valt. Zo heeft Jezus het ons voorgedaan.
Enige tijd geleden kreeg ik op Facebook een nieuw vriendschapsverzoek. Het bleek Eddy te zijn, de jongen uit het voetbalteam. Via een persoonlijk berichtje liet hij mij weten dat het goed met hem ging: hij was inmiddels gelukkig getrouwd, had een dochtertje van 4 en werkte als computerprogrammeur bij een groot bedrijf. Hij bedankte mij voor het feit dat ik hem in die tijd zo had gemotiveerd. En hij verontschuldigde zich voor zijn plotselinge afmelding, en voor zijn eigen doelpunten. Ik accepteerde hem natuurlijk meteen, stak een kaarsje op en dankte God.
